22.4 Susan de Pferd czyli "Uwaga, wysoki koń!"

Witajcie!

Jeśli już od wczoraj, od godziny 20⁴⁵, zastanawiacie się, jakie aŁtoreczkowe niedorzeczności zaserwujemy wam dzisiaj to oto przybywam, by ukrócić wasze troski. Mamy dla was bowiem Zbyszka, który był robiony naleśnikiem, drapieżne konie a Suzan pokazuje nam się od gorszej strony (tak, JESZCZE gorszej)

Miłej zabawy!

Adres blogaska: http://suzan.blog4u.pl/
Zanalizowali: Ithil i Johnny Zeitgeist

Rozdział III
Danuśka

17 lipiec 1399 rok

Ponad krakowski gród wzbiły się donośne dzwony [zatrzepotały skrzydłami i uleciały w kluczu na zachód]. Suzan przerwała zdziwiona poranny posiłek i uniosła łeb nastawiając uszu. Pod kłusowała pod płot padoku [zakładam że to część tego jej mitycznego szkolenia na rumaka bojowego: nauka robienia podkopów...], z którego był widok na dziedziniec wawelski.
- Cóż tam się stało? – Do klaczy podszedł powoli Amhara strzygąc uszami.
Suzan przymrużyła oczy i oparła łeb o ogrodzenie nastawiając jeszcze wyżej uszy [A to zapewne koński odpowiednik opierania głowy o stół dla lepszego skupienia. A może to facepalm?] [Facehoof!].
- Musi ktoś znaczniejszy umarł... - odpowiedziała w zamyśleniu.
Nagle, ślizgowym lotem na jeden z pali od płotu zleciał szary gołąb, o „karpiatych" wzorkach na skrzydłach [to znaczy jakich? W karpie? AŁtorko, nie jesteś mądrzejsza od używania takich słów!]. Wstrząsnął łebkiem strosząc lekko piórka, po czym spojrzał na klacz.
- Ktoś ty? – Zapytała siwka.
- Takie same stworzenie jak i ty mości Suzan [„mości” to się mówiło do facetów. Znowu spontaniczna zmiana płci?]... - odpowiedział ptak przymrużając lekko oczy.
- Skąd znasz moje imię?
- Mieszkam w stajniach dla gości [Aha, czyli w tym pożal się Boże zameczku goście śpią w stajniach? Super] i usłyszałam waszą rozmowę... - po tych słowach gołębica uśmiechnęła się w dziwny sposób [pewnie, że w dziwny. Jeszcze nigdy nie widziałem szczerzącego zęby gołębia, a wy?].
Arabka odchyliła uszy na znak lekkiej frustracji i zażenowania [A czym była tak sfrustrowana i zażenowana? Omawiała ostatnimi czasy swoje ulubione pozycje z końskiej Kamasutry? Czy może chodziło jej o sztuczną szczękę, jaką wstawił sobie gołąb?]. Po chwili jednak udało jej się utrzymać nerwy na wodzy [postanowione- omawiana była Kamasutra. Albo Suzan jest gatunkistką i w swej nienawiści dla skrzydlatych braci frustruje ją, gdy któryś z nich się do niej odzywa] i zapytała już uprzejmiej.
- Wiesz już, co się stało?
- Wiem...
- Więc? – Wtrącił Amhara.
- Jej wysokość, królowa Jadwiga oraz nowonarodzona dziedziczka tronu nie żyją... [hm. Się zgadza. *niechętnie przyznaje aŁtorce jeden smętny punkt*] - odpowiedział ptak.
- Chryste Panie... To wojna pewna... - szepnął kasztan [ymm... czemu? Myślicie, że Jogajła tylko czekał, aż mu żonka zacznie stygnąć, żeby móc wywołać wojnę?].
Klacz jednak zachowała kamienną minę.
- Jak cię zwą mości ptaku? – Zapytała po chwili, unosząc dumnie łeb.
- Ludzie różnie na mnie wołają [na przykład „Apudziesty”, alby „Będziemitupranieobsrywał”...]... Ale wśród towarzyszy przyjęło się dla mnie imię Una [które to imię jest irlandzkie i znaczy „jagnię”...]... Bywajcie „szlachetni" posłowie od wielkiego mistrza... - mruknęła z lekką ironią, po czym wzbiła się w powietrze klaskając swoimi skrzydłami [Na Manwego i jego Jasność, przez dziesięć lat hodowałam papugi i nigdy nie widziałam, żeby któraś klaskała skrzydłami... Czy, skoro już tak dobrze nam idzie szukanie analogii ze światem ludzi, to odpowiednik klaskania uszami?].
- Polacy... - prychnęła lekko klacz odchylając uszy.
- Coś mi się widzi, że nie za bardzo ich lubicie... - zaśmiał się Amhara.
- Jeśli mam być szczera, drogi Amharo, to są mi obojętni... - odpowiedziała siwka uśmiechając się. [Też się uśmiechnęłam, bo każdy tak mówi: „są mi obojętni! Pod warunkiem, ze trzymają się z dala i nic nie wiem o ich istnieniu...”]– Ale z reguły spotykałam się tutaj z nieżyczliwością jeśli idzie o inne zwierzęta... Bo jestem rumakiem krzyżackim... rumakiem rycerza-zdrajcy, któremu nie można zaufać [Rany, co za kiep szykanuje KONIE ze względu na ich właścicieli? [Inne konie?] Nie mówiąc już o tym, że ile ona jest tym zdrajcowatym wierzchowcem, miesiąc?]... Ale czy każdy z nich jest tym przysłowiowym psubratem [ile znacie przysłów o psubratach? Śmiało, poczekam] [Eeee... „Psu, bracie, daj jeść, bo głodny”?]? Wszak zdarzają się wyjątki... Przed wami się jeszcze miarkują bo wasz pan coś znaczy w zakonie... A mój jest zwykłym komturem... [Komtur to była ważna szycha! Oj, coś mi się widzi że aŁtorce się komtur pomylił z kapralem...] - po tych słowach odchyliła znacznie uszy do tyłu.
- Nie przejmujcie się pospólstwem... - mruknął ogier.
- A ten Zbyszko? Co z nim?
- Sokoły z pałacowej wieży wspominały coś o tym, że skazano go na śmierć, za znieważenie posła [z tych sokołów to straszni plotkarze... Zaraz, chwila! Sokoły, drogie, hodowlane ptaki tak sobie latają samopas? Jasssne]... Ale skoro teraz taka tragedia się zdarzyła na pewno odroczą kaźnie... [To ilu kmiotków znieważyło posła w tym tygodniu?]
- Ciekawe cóż go do tego nakłoniło... Chęć zdobycia sławy czy też głęboka nienawiść do naszych rycerzy?
- Nie nam o tym sądzić... Na niego wyrok już kasztelański sąd zdążył wydać...
Suzan bez słowa schyliła łeb po czym wróciła do poprzedniego zajęcia. Trawa była tutaj naprawdę soczysta i słodka, a owies wysokiej klasy [-.- Rany, aŁtorka ględzi o tej trawie i owsie prawie jakby sama była koneserką. Czy gdybyś pisała o ludziach też w kółko byś opowiadała, jak smaczne było ich jedzenie?] [kochanie, to opko. Tutaj wszyscy tylko jedzą, gżą się i popełniają wykroczenia przeciw ortografii...]. Dbano tutaj o wierzchowce. Podobno Polska słynęła właśnie z najlepszych bojowych rumaków, toteż nie dziwota że konie miały bardzo dobre warunki. Przestronne i żyzne padoki obfitujące we wszelkiego rodzaju zioła i trawy, doskonały owies no i duże stajnie o przestronnych boksach. Przez chwilę zbierała spokojnie co najlepsze źdźbła trawy [ponownie – jedno po drugim, ponieważ dokładnie tak skonstruowane są końskie pyski...] oraz liście koniczyny po czym klękła [KLĘKNĘŁA, na Melkora!] na przednie kolana. Zaraz też opadła na bok i zaczęła się tarzać. Zapowiadało się na upalne południe. Już teraz, mimo tak wczesnej pory słońce łagodnie przygrzewało w końskie grzbiety. Klacz przez chwilę jeszcze leżała na grzbiecie czując jak poranna rosa lekko chłodzi jej sierść aż w końcu zgrabnym skokiem usiadła na zadzie [aŁtorko, nie jestem żadnym tam specem od koni, ale nawet ja wiem, że konie nie siadają. Jeśli leżą, to wstają bezpośrednio z boku. A jeśli koń siedzi na zadzie to znaczy, że coś brzydkiego mu się stało w tylne nogi] i wstała oblepiona źdźbłami trawy i koniczyny, oraz kilkoma mleczami wplątanymi w długą grzywę.

* * *

Minął już tydzień od pogrzebu królowej, a posłowie wielkiego mistrza nadal byli w Krakowie. Suzan zdążyła już poznać swoich współlokatorów oraz innych, zwierzęcych mieszkańców stajni i dworu królewskiego. Było to więc kilka sokołów z pałacowych wierz [Nie uwierzę póki nie zobaczę!], białozór Horus z królewskich ptaszarni [jakie te wszystkie zwierzaki mają wyszukane imiona... A gdzie Burek, Wronek i Sierściasta Cholera?], oraz gołębie mieszkające na strychu stajni. Dzień ten był o tyle wyjątkowy że dzisiaj miała się odbyć egzekucja na Polskim rycerzu, Zbyszku z Bogdańca [a nie będzie mu niewygodnie?], który jak wiadomo znieważył krzyżackiego posła ruszając na niego z nastawioną kopią. Od rana wśród rumaków gości panowało wielkie poruszenie. Na rynku zebrało się masę gapiów ciekawych okropnego widowiska [„okropnego”? Chyba z perspektywy smarkuli z dwudziestego pierwszego wieku, posiadającej stanowczo za dużo wiedzy o koniach. Dla ludzi z epoki był to odpowiednik telewizji]. Tak ciekawego, iż Suzan znieść nie mogła, że pan nie wziął jej ze sobą tylko szedł na piechotę [*skanduje miarowo* Krwi krwi krwi, konie chcą krwi krwi krwi...] [SZYNKA!]. Szczęście miały te rumaki, które były „zakwaterowane" na przeciwnej stronie stajni gdyż z tamtych okien widać było cały rynek [Czyliiii... ich zady mogły sobie popatrzeć? Bo z tego co kojarzę, konie w boksach raczej nie stoją pyskami do okna a pyskami do korytarzyka?]. Nagle jednak do budynku wleciał Horus po czym usiadł na parapecie od okna w boksie zaraz naprzeciwko miejsca Suzan.
- No co tam widzisz? – Zapytała po chwili klacz.
- Straszny tłok... - mruknął biały sokół [AŁtorce chodziło zapewne o Białozora, nie o piosenkę ani drużynę piłki nożnej. Ale to akurat nie krytyka (bo białozor to faktycznie sokołowate)]   – Prowadzą skazańca...
- A pan mój gdzie?
- Ot tam na dzwonnicy z innymi... [Wlazł z fonflami na dzwonnicę żeby lepiej widzieć]
Klacz skuliła uszy na znak zażenowania.
- Cwany czort... Mów, co dalej...? - mruknęła w końcu.
- Toć mówię że skazańca prowadzą... Podeszli pod stopień... [„Kat trzyma tabliczkę z napisem, 'Uwaga, wysoki próg'...”]
- Szlag wy was wziął! – Zarżała klacz z frustracją, stając lekko dęba i kopiąc przednimi kopytami w bramkę od boksu.
- Czekaj! – Zawołał nagle ptak. – Coś się dzieje... Powała z Taczewa przyniósł jakąś młodą dziewkę do skazańca...
- Pewniakiem pożegnać się nie zdążyła... - mruknął Amhara. [pewNIkiem, ofiaro językowych eksperymentów! Rozumiesz sytuację polityczną, a nie umiesz używać właściwych słów? Koń by się uśmiał...]
- Nałęczkę mu narzuciła!
Klacz już chciała coś powiedzieć gdy nagle przerwało jej rozpaczliwe „Mój ci on jest!". [Albo stajnia stoi przy samym rynku (genius!) albo Danuśka naprawdę nieźle ryknęła. Dobrze, że jej w Wiedniu nie usłyszeli, bo kolejna ruchawka gotowa...]
- Co tam się dzieje! Mówże Horusie! – Zawołała w końcu siwka unosząc się na tylnich nogach starając się przy tym coś zobaczyć.
- To stary zwyczaj! Oznacza to że skazaniec należy do owej dziewki i nie można go uśmiercić... - odpowiedział białozór. – Idą na zamek! [„Dziewka niesie chłopaka w zębach. Wygląda na zadowoloną. On wygląda na przemoczonego...”]