26.2 Wampiry, boysbandy i piłka nożna, czyli Gotuj Żółwie Z Achillesem

Dobry wieczór, kochani!

Jak to miło spojrzeć w okno i zobaczyć zmrok a nie środek nocy! I miło znów do was mówić, brakowało mi tego.

Czy otrząsnęliście się już z szoku że ja i Johnny żyjemy? I czy przyswoiliście już meandry wampirzej biologii i wiedzy o społeczeństwie? To dobrze, więc szybko pozapominajcie czego się nauczyliście przedwczoraj, bo do aŁtorek najwyraźniej dotarło, że niektóre aspekty wampiryzmu opisane w pierwszym rozdziale są bardzo niewygodne, więc teraz tworzą tysiące precedensów albo po prostu zapominają, co napisały wcześniej. Tendencja ta towarzyszyć nam będzie przez cała resztę opka i to wcale nie oznacza zmiany na sensowniejsze!

Póki co jednak objawiona nam zostanie Ta Zła, poznamy szczegóły wampirzego szkolnictwa oraz przewietrzymy nieco pojęcie opiekuńczości. Przyjrzymy się też jajnikom bohaterek. Czujecie się zachęceni?

Adres: http://diamond-vampire.blogspot.com/

Zanalizowali: Ithil i Johnny Zeitgeist

Rozdział drugi

"Jesteśmy marionetkami naszej nieświadomości" [„Nieruchoma, naga i plastikooowaaaaa! Mogę zrobić z Tobą to, to co chcę!”]

Odprowadziłam naszą nowonarodzoną do pokoju, a sama udałam się do swojej przełożonej. Stojąc przed drzwiami gabinetu, westchnęłam. Miałam złe przeczucia. Leciutko zapukałam i nacisnęłam klamkę.

- Nikt nie nauczył cię pukać? – usłyszałam na wejściu
- Pukałam. [Ciekawe kiedy ostatnio...*]
Kobieta stojąca przy biurku [była pozbawiona orzeczenia]. Spojrzała na mnie gniewnym wzrokiem. Wzrokiem wskazała, żebym usiadła. Dumnie podeszłam do krzesła i z gracją Elżbiety II usiadłam [czyli jak? Artretycznie i z wyraźnym drżeniem?] [I z zadyszką, jak widać]. Szefowa wzięła do ręki parę kartek.
- Więc, Jasmine… Jak ci idzie z naszą nową podopieczną? – posłała mi wymuszony uśmiech.
- Bardzo dobrze. Chyba nareszcie pogodziła się z tą sytuacją. Dałam jej podręczniki i plan zajęć… [*parsk* Wyobraźcie sobie, kochani, podręcznik do wampirstwa. „Kłapanie kłami dla początkujących”, „Uwodzenie Pożywienia, Tom Pierwszy – Właściwa aplikacja brokatu”, „Wampiry w literaturze i dlaczego prawie wszystkie są lepsze od nas”...]
- „Chyba się z tym pogodziła”? Raczej „Nareszcie się z tym pogodziła”
- Wcale nie trwało to tak długo! Pamiętam przypadki kiedy…
- Tak. Trzy lata zajęło jej dźganie się nożem, żeby wreszcie zrozumieć, że jest nieśmiertelna [Nie, trzy lata trwa okres nowonarodzenia. Mary Sue Numer 1 przeszła do dźgania albo po piętnastu minutach, albo po dwóch latach, zależy, które fragmenty poprzedniego rozdziału uznać za wiążące].
Posłałam jej piorunujące spojrzenie. Ona uśmiechnęła się z wyższością. Tym razem podeszła do okna. Przez chwilę panowała cisza.
- Otóż wezwałam cię tu…
- By zniszczyć mi ten piękny poranek. – mruknęłam [...udowadniając, że dojrzałość to stan umysłu nie związany z długością życia. Odznaczę to sobie na swojej liście rzeczy, które muszą pojawić się w opku żeby wywołać u mnie migrenę...].
Kobieta odwróciła się powoli na pięcie. Spojrzała się na mnie tak, że przysięgam, gdym żyła to teraz leżałbym u jej stóp martwa [Czyli „Gdybym żyła to bym nie żyła”. Ach, te paradoksy...] [Achilles nigdy nie prześcignie żółwia, ale zna świetny przepis na zupę żółwiową]. Jednak zważając na okoliczności, po prostu uśmiechnęłam się niewinnie.
- Masz się nią opiekować, to twoja podopieczna. Pokaż jej cały ośrodek i pilnuj by nie wpakowała się w kłopoty. Choć znając życie już coś narozrabiała [jak? Zaczęła pokazywać wszystkim napotkanym osobom, jakie tępe scyzoryki teraz produkują?]. Za bardzo przypomina mi ciebie. Wątpię w to, że teraz siedzi w pokoju i czyta podręczniki. [„I żeby ci to powiedzieć wezwałam cię do swojego gabinetu, gdzie nie możesz jej pilnować”- GENIUS!!!]
Uśmiechnęłam się pod nosem. Przypomniały mi się czasy kiedy sama byłam nowonarodzoną. Te wszystkie numery, które wycinałam innym [Rozumiem, że okres bycia młodym wampirem automatycznie sprowadza cie do poziomu niesfornego gimbusa? No fajnie, bycie wampirem ma coraz więcej plusów...].
- My zajmiemy się jej rodzicami. – mówiąc to znowu odwróciła się do okna.
- Jak to się zajmiecie?! Przecież ona dla nic nie żyje! Została zamordowana! Już nie pamiętasz?! Sam wymyśliłaś tą historyjkę. – wstałam i podeszłam do niej.
- Niestety okoliczności zmuszają nas by ich… usunąć [„wiesz czemu? Bo dzisiaj jest wtorek. A to jest mój dzień na bycie dwa razy bardziej nieznośną suczą niż zwykle. Nawet nie wiem, gdzie mieszkają. Jeśli ich nie znajdę, każę komuś zabić nowo narodzonego kotka. Kredkami bambino. Muhahahaha, ależ jestem suczniastyczna i jednowymiarowa, oj tak!”].
Kobieta odwróciła się w moją stronę. Widziałam w jej oczach śmierć, chęć mordu. Nie mogłam jej pozwolić zabić rodziców Alice! Ona nigdy by mi tego nie wybaczyła [Co mnie obchodzi gdyyyyż...?!]! To, że ja nie mogłam ocalić swoich bliskich, to nie znaczy, że nie mogę pomóc im.
Stałyśmy naprzeciwko siebie. Patrzyłyśmy się sobie prosto w oczy. Czułam od niej bijącą nienawiść do mnie [„która tu jestem i uprawiam potłuczoną narrację”]. Wiedziałam dokładnie skąd biorą się jej uczucia względem mnie. Parę lat temu pokrzyżowałam jej plany zdobycia władzy. Nie obeszło się bez ofiar… Tak czy siak, stałyśmy tam dobrych kilka minut [To musiała być naprawę błyskawiczna wojna o władzę...] [Stały i się na siebie gapiły, a dookoła mężczyźni popełniali zbiorowe seppuku żeby tragizmowi stało się zadość]. Nie mogłam znieść jej wzroku. Czułam rosnącą we mnie złość. Ścisnęłam ręce w pięść. Szykowałam się do ataku [Ale rozumiem, że nadal mówimy o cywilizowanych istotach które zbudowały społeczeństwo? No, ciekawe...]. Kobieta chyba wyczuła moje zamiary bo w jej oczach zauważyłam promyczek radości. Natychmiast rozluźniłam wszystkie mięśnie [Muszę powstrzymać się od dowcipów skatologicznych, muszę, muszę...]. Nie mogłam dać jej tej satysfakcji i tak po prostu zaatakować! Odeszłam od niej kilka kroków [Zaatakuję ją z rozbiegu!].
- Jakie są te okoliczności? – zapytałam [stojąc na korytarzu i] wbijając wzrok w podłogę.
- Cały czas wierzą, że żyje i jej szukają. – odpowiedział odchodząc od okna widocznie zawiedziona [Też bym była zawiedziona gdybym tak spontanicznie co chwila zmieniała płeć...] [No to kiepsko wam wyszło podkładanie dowodów. Co zrobiliście, wysłaliście stypendystkę? „Ona jest totalnie martwa proszę państwa i nie ma sensu jest szukać, słowo. Przy okazji, będą państwo jeść tego kota?”].
- Uświadomię im, że to nieprawda.
- Masz rację. Uświadomisz.
Spojrzałam na nią zdziwiona. Nie przypuszczałam, że tak łatwo się zgodzi. Ona usiadła z swoim biurkiem i podała mi kartkę.
- Uświadomisz ale nie w taki sposób, jak byś chciała. Masz tutaj adres jej rodziny. Pojedziesz tam i ich… usuniesz. [„Kropniesz. Inhumujesz! Puścisz wolno! Skrócisz termin ich ważności! Umieścisz w koszu, klikniesz prawym przyciskiem myszy, a potem opróżnisz ten kosz! Ahahaha, metafory na zabijanie ludzi są takie fajne!”] [Co pozwala wam myśleć, że zamaskowanie zniknięcia całej rodziny pójdzie wam lepiej niż zamaskowanie zniknięcia jednej nastolatki?]
- Nie mogę!! Nie zrobię tego!! – zaczęłam wrzeszczeć.
- Takie są procedury. – powiedziawszy to z pomocą wampirze :mocy” [to znaczy, jak? Nałożyła sobie jakiś filtr w edytorze dźwięków?] podbiegła do szafki i wyjęła z niej książkę. – Zasada mówi: „Jeśli rodzina swoimi działaniami, naraża nasze społeczeństwo na ujawnienie musi zostać usunięta.” [Ale w jaki sposób konkretnie oni zagrażają społeczności wampirów?]
- Czym oni się tak narazili?!
- Cały czas szukają jej. Trzy lata temu, zaraz po jej przemianie, zaaranżowaliśmy jej samobójstwo. Jednak ta mądra rodzina zrobiła sekcję zwłok i wyszło na jaw, że to nie ona [Mądra czy niemądra- kto w Polsce zgodził się na sekcję zwłok załamanej nastolatki?]. Oni cały czas jej szukają i są blisko znalezienia naszej kryjówki. [A nie mogliście zorganizować czegoś mniej... identyfikowalnego? Pożaru, albo zmiażdżenia przez szesnastokołowca? Albo sfałszować wyniki sekcji? Oj, kiepscy w tym jesteście, kiepściuchni...]
- Nie zrobię tego!
- Zrobisz. Wczoraj odbyło się zebranie, na którym zapadła decyzja, że trzeba się ich pozbyć. Doszłam do wniosku, że najlepiej by było , żeby opiekun się im zajął [CZYM się im zajął?] [Dziećmi na przykład...]. Reszta mnie poparła. – powiedziała z uśmiechem.
- Edward by się na to nie zgodził!
- Masz rację ale, jak wiesz jest demokracja [wiesz, w społeczeństwie większym niż dziesięć osób demokracja działa trochę inaczej!]. Większość mnie poparła. – podeszła do mnie i położyła mi dłoń na ramieniu – Doszli do wniosku, że dobrze ci to zrobi.
Odwróciłam się szybko i złapałam ją za rękę. Znowu uśmiechnęła się.
- A co jeśli tego nie zrobię? – powiedziałam przez zęby
- Ja to zrobię. Zrobię to tak by umierali przez co najmniej parę dni, na jej oczach… [Faaaajnie. Ale mam lepszy pomysł! Niech ona sama to zrobi! Powiedzcie jej, że w ten sposób zostanie Bździochojadkiem, nową wariacją wampira, która żywi się tylko dźwiękiem dzwonów i tytułami piosenek! Nic złego nie wyjdzie z tego planu, o nie!]
Patrzyłam na nią zszokowanym wzrokiem. Nie wiedziałam, że nawet w wampirach może być tyle zła.
- Morderca... – szepnęłam gdy znowu zaczęła kierować się wstanę biurka [No to wstań...]
Kobieta usłyszała to. Szybko podbiegła w moją stronę i złapała mnie za ramiona.
- NIE JA TU JESTEM MORDERCĄ! – krzyczała z całych sił – TO NIE JA ZABIŁAM MOJEGO UKOCHANEGO! [A-haaa. Koniec-końców zawsze wszystko rozbija się o jajniki... Dlaczego aŁtorki potrafią być tak mizoginistyczne?]
- Ty go wcale nie kochałaś! [Maaaaaaamo! Ona mi nie chce pożyczyć, a wcale się nim nie bawiiiii!]
- KOCHAŁAM!
- Skoro tak, to czemu żyjesz? [Rany, co to za nieśmiertelność, jeśli na każdym kroku można znaleźć przyczynę śmierci]
Rozluźniła lekko uścisk. Odeszła parę centymetrów ode mnie. Brała głębokie wdechy i wolno wypuszczała powietrze. Nigdy nie widziałam, żeby była aż tak wściekła. Nagle złapała mnie za szyję unosząc ponad ziemię.
- Jutro masz mi powiedzieć czy podejmujesz się tego zadania, Jasne?! [I znów: nie, żeby to był rozkaz przełożonych czy coś...] Jeśli tak to pojutrze wyjeżdżasz do Polski i robisz to co musisz! Przez ten okres Alice zajmie się ktoś inny. – mówiąc ostatnie zdanie puściła mnie. - Dowiedzenia. [Paradoksalnie ma to sens: w końcu przy najbliższym spotkaniu jedna z nich ma się czegoś dowiedzieć...]
Odwróciła się i ruszyłam w stronę wyjścia. Ona spokojnie usiadła za biurkiem.
- Jasmine! – krzyknęła gdy stałam już w drzwiach – Zastanawiając się nad tym rozważ moje słowa, słowa Esme Cullen. [„Bo tak się nazywam. Cullen. Esme. Przez 'es'. Zapamiętasz? Czekaj, mam tu gdzieś wizytówkę...”]

„Wampiry – bracia, nie potwory”
„Wampiryzm w życiu codziennym”
„Jak pić krew i nie zwariować – poradnik dla nowonarodzonych”
„Likantrop – przyjaciel czy wróg?”
Okeeeej…? [Pfff. Moje były lepsze]
Coraz mniej to wszystko ogarniałam. Po rozmowie z Jasmine nie wiedziałam już niczego. Kim jestem? Człowiekiem? Wampirem? I do tego nie wolno mi się zakochać? Co to za cholerna polityka „prorodzinna”?! [antyrodzinna, jeśli już. Poza tym, strasznie mi to wszystko zalatuje Zakonem Jedi z Nowej Trylogii. A to źle. Bardzo]
Rozejrzałam się po pokoju. Granatowe ściany, proste, czarne łóżko, biurko, stolik i trzy krzesła z ciemnego drewna [Po co w pokoju w akademiku aż trzy krzesła na jednego studenta?] [Żeby w razie czego ułatwić robotę ewentualnym łowcom wampirów, którzy się tam dostaną? Niech nikt nie mówi, że brytyjskie wampiry nie mają sportowego ducha!] [A może na wypadek odwiedzin rodziców? Jeden dla wampiraska i dwa dla mamusi i tatusia... oh, wait!]. W rogu stała wielka szafa od podłogi do sufitu. Podeszłam do okna zasłoniętego czarnymi roletami. Podniosłam je i zmrużyłam oczy pod wpływem światła. Naraz przypomniało mi się jak mama budziła mnie rano, odsłaniając żaluzje w moim oknie. Tak samo jak teraz mrużyłam powieki. Nieoczekiwanie zalała mnie fala wspomnień [Czyliii... za każdym razem jak mruży oczy przypomina jej się matka? To musi być uciążliwe...].
Zapach bzu w naszym ogrodzie, dotyk chłodnej trawy pod moimi stopami, śmiech mojej siostry, gdy budziłam ją łaskotkami [Sielanka. Nigdy się nie kłóciły, nigdy żadna drugiej nie ciągnęła za włosy, wrzeszcząc w niebogłosy, nigdy nie próbowały sobie po przytrzaskiwać łbów drzwiami i nie dostały zapalenia płuc od tej trawy. Nigdy.]. Na moje usta mimowolnie wkradł się uśmiech. Ale zaraz przypomniałam sobie dzisiejszy poranek.
Żadnej trawy, żadnego bzu, żadnego śmiechu. Tylko bolesna, brutalna rzeczywistość. I świadomość, że to wszystko mi nagle odebrano [dwa lata ciężko uznać za „nagle”. Ale nie przeszkadzaj sobie].
Ogarnęła mnie wściekłość.
Nikt nie będzie mi odbierał rodziny [Trochę późno się ocknęłaś].
Okruchy szyby zachrzęściły pod moimi stopami.
Nikt nie zabierze mi życia. [Nie można zabrać, czego już nie ma...]
Pióra z rozerwanej poduszki osiadły na moich włosach.
Nikt nie zmusi mnie do picia krwi [No, właśnie cały myk jest w tym, że masz NIE PIĆ krwi. Jak uczy poprzedni rozdział „Złotożercy żywią się krwią zwierząt lub zwykłym jedzeniem”] [Hehehe... „uczy”! Hohoho!].
Nogi krzeseł fruwały po całym pokoju.
Nikt nigdy nie zakaże mi się zakochać [Ten zakaz już istnieje, więc musztarda po pozłacanym obiedzie, tak jakby].
Wielka szafa uderzyła z hukiem o podłogę, wzbijając w powietrze wszystko co na niej osiadło.
Pióra, okruchy szkła, drzazgi i wióry.
NIKT! [Fajnie. No to, według dziwacznych zasad rządzących twoim uniwersum, masz przewidywalną długość życia jak kostka lodu w piekarniku. Stojącym na pustyni. Wysypanej na samym dnie Piekła. Baw się dobrze!]

Podeszłam do drzwi pokoju Alice. Cały czas miałam w głowie to co przed sekundą powiedziała mi Esme. Chciałam zapukać ale zawahałam się. Nagle usłyszałam huk. Wywarzyłam drzwi i moim oczom ukazał się zdumiewający widok. Alice stała na środku pokoju. Dookoła niej fruwały resztki tego co kiedyś było jej sypialnią. Szefowa miała rację, zupełnie, jak ja… [Przy okazji: zauważcie, że nawet w świetle ostatnich wydarzeń Jasmine i tak w myślach nazywa Esme „szefową”. Nie „tą starą !@#$%$#@”, nawet nie po imieniu. Szacuneczek w domu i zagrodzie...]
- Możesz mi to wyjaśnić? – zapytałam – Właśnie złamałaś zasadę numer 3: „Nie wolno niszczyć mienia należącego do ośrodka”. [Wyjaśnienie: złamała ją] [I to jest w tym momencie największym problemem?]
Dziewczyna w odpowiedzi rzuciła się na mnie z furią w oczach. Szybko złapałam ją za ręce i usadziła na resztkach łóżka.
- A teraz zasadę numer 4: „ Nie wolno atakować opiekuna”. [I znów: Jasmine jest taka, kurczę, opiekuńcza ale kiedy dziewczyna szaleje i rozwala co się da - nie widzi problemu tylko złamane podpunkty]
- Ja nie chcę! Ja chcę do Polski! – powiedziała zrozpaczonym głosem [Po co, na Belzebuba? Dyskusja polityczna na poziomie powyżej piaskownicy wprawia cię w zbyt duże zakłopotanie? Czujesz się niezręcznie w pobliżu fanów Beatlesów? Masz niegrzeczne myśli względem królowej?]
Usiadłam obok niej. Wampirzyca schowała twarz w rękach [na czarną godzinę, musiała mieć łapy jak Hagrid] i zaczęła cichutko szlochać. Zobaczyła, że pod czymś co kiedyś było szafą leżały podręczniki. Westchnęłam. Leciutko zerknęłam w jej stronę. Żal mi się jej zrobiło. Nieśmiało przytuliłam ją.
- Ja chcę do mamy, do taty, do siostry! Tęsknię za nimi! – mówiła przez łzy [Kolejna ciekawostka: ona ma, lekko licząc, 20 lat]
- Oni nie żyją… - wypaliłam [Genialne! Nic złego nie może z tego wyjść!]
Dziewczyna spojrzała na mnie mokrymi oczami i wybuchła jeszcze większym płaczem. Wstał i pobiegła w kąt pokoju. Skuliła się i usiadł na podłodze, znowu kryjąc twarz w dłoniach.

Siedziałam z nią tak w pokoju przez tydzień [przez cały tydzień- jedna w jednym rogu, druga w drugim i toniemy we łzach poklepywane teleskopowym ramieniem wampira] [jak to dobrze, że na nieumarłym tyłku nie tworzą się odleżyny...] [Jak to dobrze (nie, żeby był to najważniejszy problem), że Esme zgodziła się czekać tyle na decyzję! Czy może nasza mistrzyni dyskrecji rozmawiała z nią w międzyczasie przez telefon i podczas tej rozmowy omawiały szczegóły śmiercionośnej eskapady?]. Sama rozmyślałam nad swoim życiem, nad jej, nad moją „misją”.
- Jak zginęli?- odezwała się w końcu [Wiecie co? Ona WIE, że jest teraz częścią organizacji, która kłamie odnośnie śmierci- ostatecznie robią to z nią samą, opowiadając, że jest martwa podczas, kiedy ma się kwitnąco. Sądzę, że w świetle tej wiedzy sprawdziłabym najpierw fakt śmierci rodziców a dopiero potem wzięła się za opłakiwanie ich].
Zamyśliłam się. Przecież nie mogę jej powiedzieć, że zostaną zamordowani przez wampirzycę, która dostała taki rozkaz od Rady Wampirów.
- Zginęli… w wypadku samochodowym. Tir w nich wjechał. – powiedziałam patrząc się na nią niepewnie. [„W całą twoją najbliższą rodzinę. A wszystkie ciotki i wujkowie weszli w pakt samobójczy z daleką rodziną Batmana. A twoi kuzyni zginęli na wojnie... któreś tam. Chyba w Burkina Faso. Wierzysz mi, prawda?”]
Ona wstała i usiadła koła mnie. Przez chwilę nic nie mówiła.
- Dlaczego? – zapytała nagle – Dlaczego i oni musieli zginąć? Dlaczego nie mogli zostać wampirami?
- Każdy z nas urodził się w jakimś celu. Ich był taki, a widocznie twój był inny skoro jeszcze żyjesz, teoretycznie… [Tak. Oni urodzili się, żeby umrzeć bez sensu. Ty urodziłaś się, że zyskać zajebistą nieśmiertelność w imieniu Księżyca, czy coś takiego. Sprawiedliwość!]
- Co teraz ze mną będzie? – spojrzała na mnie błagalnie.
- Zostaniesz tutaj. Wyszkolą cię na wampira. Będziesz wiodła normalne życie, tylko czasami będziesz musiała walczyć z krwiożercami. [Walka z tymi złymi leży w kompetencji każdego wampira? Czemu? Nie ma osób, które mają jakieś predyspozycje do walki, albo chociażby takich, które chcą to robić? Trzeba wysyłać wszystkich – każdą przemienioną staruszkę, smarkulę, wszystkie zwampirzone dzieci? Niewidomych, kalekich też? Jaki to ma sens?] Oczywiście miłość…
- Tak, tak, wiem. Jest zakazana. Słyszę to odkąd tu jestem
Uśmiechnęłam się. Wstałam i otrzepałam spódnicę z resztek pyłu.
- Posprzątaj tutaj. – powiedziałam spokojnie – Zajęcia zaczynają się jutro o ósmej [Na pewno zdążysz do tego czasu odbudować łózko, wygrzebać z gruzów książki... Nie zapomnij kupić kociołka!]. Masz być w sali 110. Tam ci wszystko powiedzą. Ja pojutrze wyjeżdżam na trochę.
- Na długo?
- Nie wiem. Dostaniesz na ten czas nowego opiekuna.
- Gdzie jedziesz?
Zawahałam się.
- Do Polski [Czemu to powiedziała? Serio, zaczęła rozmowę od wielkiego kłamstwa o śmierci całej jej rodziny, nie mogła powiedzieć, że jedzie do Nikaragui, albo na Marsa? Ktoś tu ma naprawdę porąbany system odróżniania dobra od zła!].
- Czy mogłabyś… postawić świeczkę…. [Pamiętaj tylko, żeby zabrać ogarek. Dla Esme]
- Tak.
- Będę do ciebie pisać. – powiedziała z uśmiechem, który odwzajemniłam [„Postaram się utrzymywać jak najcieplejsze stosunki z osobą, z którą jak dotąd mam same złe doświadczenia...”] [Powiedziała Anastasia Steele]
Wyszłam z pokoju. Dziewczyna wyjrzała za mną.
- Do zobaczenia wkrótce! – krzyknęła machając mi ręką.
- Do zobaczenia! – odmachałam – Mam nadzieję, że mi kiedyś wybaczysz. – dodałam niemalże szeptem… [Czego Alice NA PEWNO nie usłyszała bo właśnie miała napad głuchoty i debilizmu]

* Komentarz ten był sponsorowany przez stowarzyszenie „Stare panny sp. z.o.o”