Witajcie,
drodzy!
Wreszcie
doślimaczyliśmy się z Johnnym do skończenia pierwszej analizy po
długiej, dłuuugiej przerwie! Jeszcze raz dziękuję tym, którym chciało
się tu regularnie zaglądać!
W
tym tygodniu rozstaniemy się, prawdopodobnie już ostatecznie, z naszą
haropotterową Bezimienną i kierujemy się ku zieleńszym pastwiskom
czyli ku WAMPIROMmmnomnomnomnomnom! Fajnie, nie? Już tak dawno nic o
nich nie było... Bierzemy więc na warsztat jeden z wielu blogasków
Miyako-chan traktujący o miłości między wampirem a dziewczyną i
próbujemy udawać że nie wiemy, skąd aŁtorka zaczerpnęła koncepcję.
Jedno jej jednak trzeba przyznać, że akcja (przynajmniej z początku)
nie wydaje się być inspirowana znaną i lubianą przez nas wszystkich
książką „Zmierzch”- co nie znaczy oczywiście, że jest w
całości oryginalna. Miyako-chan znów opluwa znane i lubiane serie
anime, jest krwawo i trzymająco na pięcie... czegóż chcieć więcej?
Zanalizowali:
Ithil i
Johnny
Zeitgeist
Rozdział
pierwszy
[I
już na wstępie Miyako-chan zachwyca nas nowatorskim zastosowaniem
czarnej czcionki na czarnym tle przez co 60% procent jej komentarzy
to „a mi się nie wyświetla twój post :'(”]
Otoczyły
ją ze wszystkich stron, zamykając w ten sposób drogę ucieczki.
Różowowłosa uśmiechnęła się [cóż,
każdy ma jakiś fetysz...]. Nagle
wszystkie rzuciły się na nią. Ona tylko na to czekała. Szybko wyjęła
zza czarnego płaszcza pistolet i zaczęła strzelac. Trafiła trzy,
zostały jeszcze cztery. Tamte naszły ją [jak
chęć na hamburgery] od tyłu.
Dziewczyna się odwróciła i je też zabiła [dynamika
akcji powala jak dwuręczny młot zrobiony z puchu i śliny].
Został z nich tylko czarny pył,który zaraz rozwiał wiatr. Nie
wiedziała,że był jeszcze jeden,który zeskoczył z drzewa na nią [Nie
wiedziała, że na nią zeskoczył?].
Zaczęła się szarpanina. Szybko go z siebie zrzuciła,łapiąc go za rękę
i obalając na ziemię [Próbuję
wyobrazić sobie jak boCHaterka (udam, że jeszcze nie wiem, że to
Sakura) za rękę ściągą napastnika ze swoich pleców. I nijak mi nie
idzie] [Może miała teleskopową?]
[To jedyne sensowne
rozwiązanie!]. Przytrzymała go i
strzeliła mu prosto w serce. Łowczyni odwróciła się [pogwizdując
wesoło] i zaczęła się kierowac
[Yay!~ Nie ma nic lepszego pod
słońcem jak ta cudowna powtarzalność aŁtoreczek!] w
stronę domu, gdzie czekał na nią jej ojciec. Miała mu zdac raport.
Gdy znalazła się wewnątrz niego [Wewnątrz
raportu?] od razu skierowała się do
gabinetu ojca [Szeleszcząc cichutko].
Zapukała. Zaraz usłyszała krótkie słowo,,Wejśc''. Otworzyła drzwi i
weszła [potężne zaskakując tym
czytelników]. Pokój był duży i
przestronny. W pomieszczeniu stały same antyki [na
centralnym miejscu lśnił antyczny kubek z różowymi misiami, rodem z
Mezopotamii]. Pośrodku stało biurko.
Przy biurku siedział czarnowłosy mężczyzna. [Zdania
Miyako-chan. Miały najwyżej pięć słów. Licząc spójniki]
- Tak jak kazałeś poszłam na ten cmentarz, gdzie miało odbyc się ich spotkanie [Rany, nagle naszła mnie straszna myśl... a może ona wcale nie zabiła wampirów, tylko uczestników jakiegoś LARPa?] [Ale zmienili się w czarny pył!] [Widać bardzo się wczuli...] .Lecz nikogo tam nie było. Czekało tam na mnie osiem wampirów,ale wszystkie je załatwiłam. To była zasadzka. Informacje, które otrzymaliśmy były fałszywe-powiedziała [Oho! Czuję smrodek zdradliwego ojca!]
- Dobrze zrobiłaś. W przyszłości to ty będziesz głową rodziny. Przejmiesz po mnie obowiązki. Możesz odejśc.-powiedział Orochimaru [O Manwe... Przyznaję bez bicia, że w całej swojej karierze obejrzałam pięć odcinków Naruto (dwa o walce Rockiego Lee z Gaarą, dwa o Haku i ten, w którym Sakura, Sasuke i Naruto próbowali dowiedzieć się, co Kakashi ma pod maską). Ale nawet ja wiem, że zrobić Orochimaru ojcem Sakury to tak jak... a zresztą nie ważne] [Chciałaś powiedzieć „dać córkę Voldemortowi” prawda?] [Tak. Zapomnijmy o tym...].
-Wiem o tym tato.-odpowiedziała Sakura. Z tymi słowami wyszła z gabinetu by przygotowac się do szkoły. Haruno [„Orochimaru Haruno”- powiedzcie to ze mną, czytelnicy!] zaczęła myślec nad słowami ojca [A, czyli najpierw potwierdza a potem się zastanawia co właściwie potwierdziła?] [Sądzę, że to „wiem, tato” odnosiło się do „Możesz już odejść”...]. Rodzina Haruno należała do najlepszych łowców wampirów. Byli szanowani, nikt ich nie lekceważył. Od małego była przygotowywana do tej roli: uczyła się sztuk walki,trenowała ciężko. Wpajano jej wiele różnych zasad [„zawsze noś czystą bieliznę. Nigdy nie pozwól na chłopakowi zbyt wiele na pierwszej randce. Uważaj, żeby nie przesolić ziemniaków”]. Chodziła do drugiej liceum [Rozumiem, że to jakoś logicznie wynika jedno z drugiego?]. Miała 17 lat. Westchnęła i założyła mundurek szkolny [kiedy ja miałem siedemnaście lat, też często wzdychałem, zasmucony tym faktem...] [Serio?] [Nie]. Potem zjadła śniadanie i ryszyła w stronę szkoły,gdzie na chwilę zapominała,że nie jest pogromcą [Zapominała, że nim nie jest... czyli sądziła, że jest pogromcą?] imogła byc zwykła nastolatką. Haruno nie wiedziała, że jej życie niedługo się zmieni. Następna notka powinna byc w środę. Czekam na komentarze. Buziaki. Miyako-chan.[Łaaaał! Ale zarąbisty strumień świadomości! *podziwia*]
- Tak jak kazałeś poszłam na ten cmentarz, gdzie miało odbyc się ich spotkanie [Rany, nagle naszła mnie straszna myśl... a może ona wcale nie zabiła wampirów, tylko uczestników jakiegoś LARPa?] [Ale zmienili się w czarny pył!] [Widać bardzo się wczuli...] .Lecz nikogo tam nie było. Czekało tam na mnie osiem wampirów,ale wszystkie je załatwiłam. To była zasadzka. Informacje, które otrzymaliśmy były fałszywe-powiedziała [Oho! Czuję smrodek zdradliwego ojca!]
- Dobrze zrobiłaś. W przyszłości to ty będziesz głową rodziny. Przejmiesz po mnie obowiązki. Możesz odejśc.-powiedział Orochimaru [O Manwe... Przyznaję bez bicia, że w całej swojej karierze obejrzałam pięć odcinków Naruto (dwa o walce Rockiego Lee z Gaarą, dwa o Haku i ten, w którym Sakura, Sasuke i Naruto próbowali dowiedzieć się, co Kakashi ma pod maską). Ale nawet ja wiem, że zrobić Orochimaru ojcem Sakury to tak jak... a zresztą nie ważne] [Chciałaś powiedzieć „dać córkę Voldemortowi” prawda?] [Tak. Zapomnijmy o tym...].
-Wiem o tym tato.-odpowiedziała Sakura. Z tymi słowami wyszła z gabinetu by przygotowac się do szkoły. Haruno [„Orochimaru Haruno”- powiedzcie to ze mną, czytelnicy!] zaczęła myślec nad słowami ojca [A, czyli najpierw potwierdza a potem się zastanawia co właściwie potwierdziła?] [Sądzę, że to „wiem, tato” odnosiło się do „Możesz już odejść”...]. Rodzina Haruno należała do najlepszych łowców wampirów. Byli szanowani, nikt ich nie lekceważył. Od małego była przygotowywana do tej roli: uczyła się sztuk walki,trenowała ciężko. Wpajano jej wiele różnych zasad [„zawsze noś czystą bieliznę. Nigdy nie pozwól na chłopakowi zbyt wiele na pierwszej randce. Uważaj, żeby nie przesolić ziemniaków”]. Chodziła do drugiej liceum [Rozumiem, że to jakoś logicznie wynika jedno z drugiego?]. Miała 17 lat. Westchnęła i założyła mundurek szkolny [kiedy ja miałem siedemnaście lat, też często wzdychałem, zasmucony tym faktem...] [Serio?] [Nie]. Potem zjadła śniadanie i ryszyła w stronę szkoły,gdzie na chwilę zapominała,że nie jest pogromcą [Zapominała, że nim nie jest... czyli sądziła, że jest pogromcą?] imogła byc zwykła nastolatką. Haruno nie wiedziała, że jej życie niedługo się zmieni. Następna notka powinna byc w środę. Czekam na komentarze. Buziaki. Miyako-chan.[Łaaaał! Ale zarąbisty strumień świadomości! *podziwia*]
Rozdział
2
Weszła
do szkoły. Zaczęła iśc w stronę klasy. Lecz po drodze zobaczyła
grupkę stojących dziewczyn na korytarzu. Zaciekawiona podeszła do
nich i ujrzała obiekt ich zainteresowania. Był to Sasuke Ucicha
[UchiHa!]
najprzystojniejszy chłopak w szkole
[I co? Kulił się na podłodze i kwilił, a one stały nad nim i kapały
śliną?] [Raczej stał,
demonstrując zimną obojętność, a one stały nad nim i kapały śliną.
Jakbyś oglądała więcej Naruto, to byś wiedziała!].
Chodził do
trzeciej klasy liceum. Zimny,obojętny, nie zwracał na dziewczyny, które za nim szalały [A jedynie na swoją załogę- tak, wiemy]. Ale to działało na nie jak afrodyzjak. Jak zwykle towarzyszył mu jego najlepszy przyjaciel [a teraz powiedzcie to ze mną: Jego „najlepszy przyjaciel” ekhm, ekhm!] Naruto Uzumaki. Zawsze wesoły i miły. Nie rozumiała w jaki sposób mógł byc jego przyjacielem [ja też nie. Ale ja znam oryginał...]. Wzruszyła ramionami i weszła do klasy, gdzie już czekała na nią jej przyjaciółka Hinata.
-Cześc-powiedziała Hyuga. [Ok, gdyby nie to, że wiem, że to nazwisko Hinaty zaczęła bym, się poważnie zastanawiać co to za trzecia dziewczyna...]
-Cześc- odpowiedziała i usiadła obok białookiej [a teraz będę się czepiał szczegółów: białe oczy Hinaty to superzajebiste źrenice mocy ninja – Byakugan. A skoro teraz działamy według zasad innego uniwersum, Hinata powinna mieć normalne oczy. Albo ma kataraktę. Albo aŁtorka nie ma pojęcia o czym pisze!] [Odpowiedź „Ce”: Wszystkie wymienione!]. Zaczęły rozmawiac o różnych sprawach [*klik*], dopóki nie zadzwonił dzwonek na lekcję. Dzień w szkole szybko minął [jakże się cieszę, że aŁtorka nie wykorzystała tego dnia żebyśmy mogli poznać postacie, albo poczytać jakieś ciekawe opisy...] Łowczyni wzięła teczkę. Dzisiaj po szkole wraz z Hinatą szły do sklepu z ubraniami, ponieważ chciała sobie kupic sukienkę na bal, który miał się niedługo odbyc [a jakżeby inaczej...]. Zajęło im to cztery godziny. Już było prawie ciemno. Wiedziała, że muszą się pospieszyc, bo wampiry uaktywniają się najbardziej nocą [i w obecności chrzanu]. Pożegnały się. Haruno postanowiła iśc przez park. I to był jej największy błąd [A gdzie tam! To była najlepsza decyzja od czasów przytrzaśnięcia sobie głowy piekarnikiem. Najgorsze jest to, że prawdopodobniej to przeżyje...]. Dziewczyna nie przeszła nawet kilka kroków, kiedy wyczuła ich obecnośc [jej nozdrza wypełnił ostry zapach chrzanu i pretensjonalności]. Wiedziała, że jest ich bardzo dużo i zaraz zaatakują. Postanowiła udawac,że nie zauważyła ich i dalej szła [„Jak zasłonię oczy, to na pewno mnie nie zobaczą!” myślała Sakura zadowolona ze swej przebiegłości]. Stała się bardzo czujna. W każdej chwili mogły wyjśc i zaatakowac ją [nieeee, gdzie tam! Nikt nie wyjdzie i nie będzie atakował jej!]. Ostatnie promienie słońca zniknęły. Wtedy zza drzew, krzaków zaczęły wychodzic one i atakowac ją [O rany! Ktoś faktycznie wyszedł i zaczął atakować ją! Dynamika akcji mnie powala!]. Ona tymczasem wyjęła zza marynarki mundurka pistolet i zaczęła strzelac [Ok, mówienie, że widzę tu inspirację „Vampire Knight” to jak stwierdzić, że ten pędzący wprost na nas bawół może być niebezpieczny]. Zaczęły padac jeden po drugim. Ale amunicja zaczęła
jej się kończyc, a ich nadal przebywało. Rzuciła pistolet i wyjęła przed siebie rękę [zza pazuchy, lekko tylko zzieleniałą], na której przegubie miała jakby srebną bransoletkę [Sakura musiała wiec wyglądać dość staro...], a do niej przyczepiony małe serce. Nagle z niego rozbłysło niebieskie światło i zamienił się łuk [Cześć, Bransoletko Quincy! *machu machu*]. Sakura złapała niby łuk, namierzyła [niby] cel i zaczęła [niby] strzelac. Z jednej [niby] strzały utworzyło się tysiąc innych [niby] strzał. Sakura strzelała długo. Ale zaraz tylu ich wybiła pojawiało dwa razy tyle [czy to haiku? Czy po prostu aŁtorka dostała udaru w trakcie pisania?]. Musieli dowiedziec się,że to ja zabiłam ich pobratymców wczoraj w nocy i chcą ich pomścic, likwidując mnie. Ale nie wzięli jednej rzeczy pod uwagę. Nie dam się tak łatwo zabic pomyślała. Była coraz bardziej zmęczona. Traciła siły, ale nadal strzelała.W końcu postanowiła,że użyje tego [Nie! Tylko nie to! Wszystko, tylko nie to! To jest zbyt niebezpieczne!... Masz na myśli gramatykę, prawda?] [Nie no, nie przesadzaj. Najwyraźniej to dla niej zbyt zaawansowana technologia...]. Pamiętaj córeczko używaj tej mocy tylko w nagłych wypadkach. Dlaczego? zapytała wtedy mała Sakura Ponieważ to wielka moc. Musisz używac jej rozważnie. A jakie są te nagłe wypadki? Matka uśmiechnęła się i powiedziała głaszcząc wtedy córkę po głowie: Bdziesz wiedziała. [Wiecie, co przypomina mi ta narracja? Pięcioletniego dzieciaka odurzonego cukrem, który próbuje odegrać wszystkie postacie z Gwiezdnych Wojen jednocześnie!] Rok poźniej jej matka nie żyła. Zabił ją wampir, który chciał zabic Sakurę. Matka oddała życie, by ją ratowac. Obiecała wtedy,że zostanie łowcą i głową rodu jak chciała jej matka. Sakura zbliżyła rękę do łańcuszka z małym krzyżykiem. Odczepiła krzyżyk i ................. [głos narratora powiedział upiornym głosem „Kiedy różaniec zostanie usunięty budzi się wampirza osobowość Moki!”]
Tego dowiecie się w następnej, która ukaże się w piątek. Buziaki. Czekam na komentarze. Buziaki. Miyako-chan. [Czuję się bardzo... ubuziaczona. Czuję też, że Miyako-chan właśnie zmieszała z błotem cztery znane i lubiane serie- z czego dwie przez co po niektórych uważane za kultowe. I choć żadna z nich nie jest moja ulubioną, to i tak zamierzam odwiedzić aŁtorkę z toporem]
trzeciej klasy liceum. Zimny,obojętny, nie zwracał na dziewczyny, które za nim szalały [A jedynie na swoją załogę- tak, wiemy]. Ale to działało na nie jak afrodyzjak. Jak zwykle towarzyszył mu jego najlepszy przyjaciel [a teraz powiedzcie to ze mną: Jego „najlepszy przyjaciel” ekhm, ekhm!] Naruto Uzumaki. Zawsze wesoły i miły. Nie rozumiała w jaki sposób mógł byc jego przyjacielem [ja też nie. Ale ja znam oryginał...]. Wzruszyła ramionami i weszła do klasy, gdzie już czekała na nią jej przyjaciółka Hinata.
-Cześc-powiedziała Hyuga. [Ok, gdyby nie to, że wiem, że to nazwisko Hinaty zaczęła bym, się poważnie zastanawiać co to za trzecia dziewczyna...]
-Cześc- odpowiedziała i usiadła obok białookiej [a teraz będę się czepiał szczegółów: białe oczy Hinaty to superzajebiste źrenice mocy ninja – Byakugan. A skoro teraz działamy według zasad innego uniwersum, Hinata powinna mieć normalne oczy. Albo ma kataraktę. Albo aŁtorka nie ma pojęcia o czym pisze!] [Odpowiedź „Ce”: Wszystkie wymienione!]. Zaczęły rozmawiac o różnych sprawach [*klik*], dopóki nie zadzwonił dzwonek na lekcję. Dzień w szkole szybko minął [jakże się cieszę, że aŁtorka nie wykorzystała tego dnia żebyśmy mogli poznać postacie, albo poczytać jakieś ciekawe opisy...] Łowczyni wzięła teczkę. Dzisiaj po szkole wraz z Hinatą szły do sklepu z ubraniami, ponieważ chciała sobie kupic sukienkę na bal, który miał się niedługo odbyc [a jakżeby inaczej...]. Zajęło im to cztery godziny. Już było prawie ciemno. Wiedziała, że muszą się pospieszyc, bo wampiry uaktywniają się najbardziej nocą [i w obecności chrzanu]. Pożegnały się. Haruno postanowiła iśc przez park. I to był jej największy błąd [A gdzie tam! To była najlepsza decyzja od czasów przytrzaśnięcia sobie głowy piekarnikiem. Najgorsze jest to, że prawdopodobniej to przeżyje...]. Dziewczyna nie przeszła nawet kilka kroków, kiedy wyczuła ich obecnośc [jej nozdrza wypełnił ostry zapach chrzanu i pretensjonalności]. Wiedziała, że jest ich bardzo dużo i zaraz zaatakują. Postanowiła udawac,że nie zauważyła ich i dalej szła [„Jak zasłonię oczy, to na pewno mnie nie zobaczą!” myślała Sakura zadowolona ze swej przebiegłości]. Stała się bardzo czujna. W każdej chwili mogły wyjśc i zaatakowac ją [nieeee, gdzie tam! Nikt nie wyjdzie i nie będzie atakował jej!]. Ostatnie promienie słońca zniknęły. Wtedy zza drzew, krzaków zaczęły wychodzic one i atakowac ją [O rany! Ktoś faktycznie wyszedł i zaczął atakować ją! Dynamika akcji mnie powala!]. Ona tymczasem wyjęła zza marynarki mundurka pistolet i zaczęła strzelac [Ok, mówienie, że widzę tu inspirację „Vampire Knight” to jak stwierdzić, że ten pędzący wprost na nas bawół może być niebezpieczny]. Zaczęły padac jeden po drugim. Ale amunicja zaczęła
jej się kończyc, a ich nadal przebywało. Rzuciła pistolet i wyjęła przed siebie rękę [zza pazuchy, lekko tylko zzieleniałą], na której przegubie miała jakby srebną bransoletkę [Sakura musiała wiec wyglądać dość staro...], a do niej przyczepiony małe serce. Nagle z niego rozbłysło niebieskie światło i zamienił się łuk [Cześć, Bransoletko Quincy! *machu machu*]. Sakura złapała niby łuk, namierzyła [niby] cel i zaczęła [niby] strzelac. Z jednej [niby] strzały utworzyło się tysiąc innych [niby] strzał. Sakura strzelała długo. Ale zaraz tylu ich wybiła pojawiało dwa razy tyle [czy to haiku? Czy po prostu aŁtorka dostała udaru w trakcie pisania?]. Musieli dowiedziec się,że to ja zabiłam ich pobratymców wczoraj w nocy i chcą ich pomścic, likwidując mnie. Ale nie wzięli jednej rzeczy pod uwagę. Nie dam się tak łatwo zabic pomyślała. Była coraz bardziej zmęczona. Traciła siły, ale nadal strzelała.W końcu postanowiła,że użyje tego [Nie! Tylko nie to! Wszystko, tylko nie to! To jest zbyt niebezpieczne!... Masz na myśli gramatykę, prawda?] [Nie no, nie przesadzaj. Najwyraźniej to dla niej zbyt zaawansowana technologia...]. Pamiętaj córeczko używaj tej mocy tylko w nagłych wypadkach. Dlaczego? zapytała wtedy mała Sakura Ponieważ to wielka moc. Musisz używac jej rozważnie. A jakie są te nagłe wypadki? Matka uśmiechnęła się i powiedziała głaszcząc wtedy córkę po głowie: Bdziesz wiedziała. [Wiecie, co przypomina mi ta narracja? Pięcioletniego dzieciaka odurzonego cukrem, który próbuje odegrać wszystkie postacie z Gwiezdnych Wojen jednocześnie!] Rok poźniej jej matka nie żyła. Zabił ją wampir, który chciał zabic Sakurę. Matka oddała życie, by ją ratowac. Obiecała wtedy,że zostanie łowcą i głową rodu jak chciała jej matka. Sakura zbliżyła rękę do łańcuszka z małym krzyżykiem. Odczepiła krzyżyk i ................. [głos narratora powiedział upiornym głosem „Kiedy różaniec zostanie usunięty budzi się wampirza osobowość Moki!”]
Tego dowiecie się w następnej, która ukaże się w piątek. Buziaki. Czekam na komentarze. Buziaki. Miyako-chan. [Czuję się bardzo... ubuziaczona. Czuję też, że Miyako-chan właśnie zmieszała z błotem cztery znane i lubiane serie- z czego dwie przez co po niektórych uważane za kultowe. I choć żadna z nich nie jest moja ulubioną, to i tak zamierzam odwiedzić aŁtorkę z toporem]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz