11. Kartka z pamiętnika Malfoy'a, czyli "Run! Run for your life!"

Szanowny Internecie, Drodzy Czytelnicy!

Pamiętacie Badassowatego Edwarda z naszej pierwszej analizy?

Jeśli odpowiedź brzmi „nie”, nie miejcie do siebie żalu. My też najchętniej usunęlibyśmy z pamięci tego gnojka, który traktował kobiety jak przedmioty i nie rozumiał, że „nie” znaczy „odejdź ode mnie ty paskudny bydlaku!”.

Dlaczego o nim wspominam? Ponieważ „bohater” naszego dzisiejszego opka jest do niego trochę podobny. Także jest dupkiem (kanonicznie!), a aŁtorka obdarzyła go chucią królika i szacunkiem do kobiet Mela Gibsona. Tym razem jednak, mamy (nie) przyjemność spotkać w tej roli... Draco Malfoya! Tym samym zapraszamy na nasze pierwsze potterowe opko! Brawo my!

W tym, jednoczęściowym, odcinku zobaczymy: oryginalne sposoby na wyrażanie miłości i pożądania (tzn. krzycząc „Ratunku! Zostaw mnie, zostaw!”), alternatywne koligacje rodzinne Dracona i wysoce nieatrakcyjna scena seksu ciągnąca się przez więcej niż połowę tekstu.

Ostrzegaliśmy!

Adres bloga: http://slytherin-diary.blog4u.pl/

Zaanalizowali: Ithil i Johnny Zeitgeist

 

1. Wyrwana kartka z pamiętnika Dracona Malfoy'a

Witam. Mam na imię Draco i wywodzę się z rodu Malfoyów, który słynie ze swej nieskalanej czystości krwi . Wcześniej nawet nie zastanawiałem się nad czymś tak idiotycznym jak pisanie pamiętnika. Skłoniły mnie ku temu ostatnie wydarzenia [„Pomocy. Pomocy. Jeśli ktoś to czyta, dzika aŁtorka dorwała mi się do mózgu. Przyślijcie kogoś. Szybko!”].

Wszystko zaczęło się parę lat temu, gdy będąc w drugiej klasie zapoznałem [w biblijnym znaczeniu tego słowa] jedenastoletnią dziewczynkę. Szczególną uwagę przykuwała jej jasna karnacja i długie ciemne włosy, do tego różowe usta i co najważniejsze czystość krwi [a zrobiłeś jej badania DNA, że jesteś tego taki pewien?]. Wyróżniała się od reszty dziewczyn, była pewna swego i uparcie broniła własnych racji. Buntowniczka [albo chamska gówniara. Ale nie przeszkadzaj sobie]. Bywały chwile, gdy razem dużo rozmawialiśmy [„dla odmiany. Zazwyczaj rozmawiałem w pojedynkę”]. Zraziła mnie tym, że wychowali ją mugole, których nazywała „rodzicami”. Hańbiła tą szczerością najpotężniejszy w Hogwarcie dom – Slytherina. Pomimo to Megara ma w sobie ukryty magnes, przyciągała mnie do siebie [gdyż w dziecięctwie przez przypadek połknąłem torbę gwoździ] nie zabiegając o nasze wzajemne stosunki [Za to – jak się zaraz dowiemy – bardzo zabiegał o nie Draco].

Meg, jako jedynej podarowałem prezent bożonarodzeniowy – maskotkę węża, która przy dotknięciu różdżką ożywała i zachowywała wszelkie cechy prawdziwych gadów [„Zachowywanie” to nie „zyskiwanie”. Zachowywać można coś, co już się ma. Chyba, że chcesz mi powiedzieć, że bez dotykania różdżką ta maskotka wyglądała i zachowywała się jak wąż. Tak dla zmyłki]. Nigdy nie zapomnę jej uśmiechu [„i krzyku bólu kiedy wąż ugryzł ją w stopę, po czym uciekł do Brazylii”].

Na przełomie lat spędzonych w Hogwartcie nasze relacje znacznie osłabły. Megara oddalała się coraz bardziej. Nie chciałem jej stracić. Miała być moja i tylko moja. Starałem się zrobić wszystko, aby znów skoncentrowała się jedynie na mnie. Lepsze stopnie, bardziej przykładałem się do treningów [„machałem jej przed nosem taką małą chorągiewką i co rano przynosiłem jej kapcie w zębach”]. Wysiłki okazywały się daremne. Do dzisiaj.

Kierowałem się akurat w stronę Głównego Holu. Czas ponaglał, mecz Qudittcha miał zacząć się za godzinę, a przed zawodami należało spotkać się z całą drużyna i dopilnować najmniejszych szczegółów. „Pokonamy Gryfonów, znów będziesz moja” myśli o Gwieździe Slytherina [*gugluje* O kim?] sprawiły, że wpadła wprost w moje ramiona. Mimowolnie objąłem ją czule. W tamtej chwili wskazówki zegara stanęły w miejscu [Zero?]. Nic się nie liczyło. Znowu wdychałem woń jej ciała [Znowu – czyli, że już wcześniej to robiłeś?], głaskałem delikatny, aksamitny policzek. Zlustrowałem Meg [w aktach IPNu widniała jako TW „Rura”] i…. Zaniemówiłem z wrażenia. Miała na sobie wyzywający strój, właściwie niezakrywający jej pięknego ciała [Zabawne. Zawsze sadziłam że w kwestii mundurków Hogwart był dość konserwatywny...]. Uwierzyłem, że ubrała się tak tylko i wyłącznie dla mnie! [później okazało się, że Meg lunatykowała, a że miała zwyczaj spać w samej bieliźnie…]

- Gdzie idziesz w takim stroju? To niezbyt bezpieczne abyś tak ubrana chodziła po Hogwarcie.
- Ty chciałbyś od razu wszystko wiedzieć, co?
- Przykuwasz uwagę i rozpalasz rządze, ktoś mógłby ciebie skrzywdzić. [Jedno zdanie a trzy błędy! Jedziemy po kolei: 1. „Rządze”. Rządz Rządz Rządza Rządza. Ciekawe tylko które z nich rozpalała boCHaterka (osobiście kibicuję jezioru) 2. „Ciebie”. Wyczuwam syndrom „Zmierzchu”, gdzie co druga forma „się”, „cię” i.t.p była zamieniona na „siebie”, „ciebie”... 3. Ogół zdania. Czy ktokolwiek mógłby powiedzieć coś takiego do koleżanki licząc na cokolwiek poza siarczystym policzkiem?]

Obawiałem się o Meg, jest naprawdę piękna i osoby niezrównoważone mogłyby jej wyrządzić krzywdę, spróbować zgwałcić [a dwa zdania później...], a zazdrosne dziewczyny pobić lub wykorzystać czary do oszpecenia mej gwiazdy. Żądza wzięła nade mną przewagę. Nie wiem jak szybko zacząłem nachalnie przytulać i obmacywać szatynkę [O, właśnie!].
- Przecież to dla mnie tak się ubrałaś. Pożądasz mnie. Nie próbuj uciszyć własnych emocji, to na nic. – Przyparłem Meg do ściany, złapałem za nadgarstki i zacząłem składać finezyjne pocałunki na jej miękkiej szyi [Draco, trzymasz ją siłą i przypierasz do ściany- w takiej sytuacji NIC co robisz nie jest finezyjne!]. Krzyczała, szarpała się, ale jednocześnie mnie pożądała [„Wysoki Sądzie, sama chciała, a teraz się wypiera!”]. Walcząc z uporem Meg powstrzymywałem jej gwałtowne ruchy. [Uwaga, zapnijcie pasy i postarajcie się przeczytać następujące zdanie jednym tchem!] Jedynie podczas naszego połączenia stanowilibyśmy całkowitą jedność, nasze zmysły odgrywałyby w tym akcie główną rolę, a my niczym marionetki uczuć skrępowani linami słuszności wdzieralibyśmy się do swych światów dosadnie je zniekształcając, aby na nowo stworzyć idealnie zsynchronizowane uniwersum [„Drogi Penthousie, nigdy nie sądziłem, że zdarzy mi się coś takiego…”]. Wsunąłem dłoń pod jej skąpą spodniczkę [spodenko-spódniczka. Jak „Śnadapka” i „kinutka”], jednocześnie zapewniając, że nie mam złych zamiarów i błagając o zaufanie. Pomimo, że byliśmy w lochach i czuć było pleśń i wilgoć, nie zważałem na to. Obydwoje byliśmy zbyt idealni, aby przejmować się czymś tak nieistotnym jak miejsce, w którym aktualnie przebywaliśmy [Idąc tym tokiem rozumowania Draco powinien się równie dobrze czuć w domu mugoli, na wysypisku śmieci i na puchowym łożu. Przypuszczam, że wątpię]. Puściłem nadgarstki Meg. Z wyczuciem zacząłem pieścić jej ciało. Głaskałem nogi, delikatnie ściskałem jędrne pośladki. Uwolniłem ją w nadziei, że odwzajemni me uczucie. Popełniłem błąd. Oberwałem siarczysty cios w twarz. Meg broniąc się przed własnymi pragnieniami krzywdziła nas oboje [nie jestem pewien, czy to wypowiedź stalkera, gwałciciela czy osoby niezrównoważonej… Ty zdecyduj, Internecie!]. Nie mogłem pozwolić, aby strach zwyciężył. Pchnąłem ją na kamienne schody, które wcześniej za mocą czaru „evera” przemieniłem w miękkie „łoże”. Dla innych może byłem draniem, lecz Meg nigdy bym nie skrzywdził. Zawsze ochraniałem przed innymi, teraz nadszedł czas abym ocalił ją przed samą sobą [Wiecie co? Wpuszczę was za kulisy i przytoczę komentarz, który padł w tym miejscu, a który miał się nigdy nie pojawić w wersji reżyserskiej a już tym bardziej w analizie. Jednak jest to komentarz tak obrzydliwy, okropny i oddający charakter tej sceny... „>>Uciekaj! Ja się powstrzymam! Ruuuuuun!<< Krzyczał Malfoy trzepiąc sobie ostro”]. Wsunąłem dłoń pod czarną spodniczkę, drugą natomiast chwyciłem za jędrną pierś. Błądziłem po koronkowych majteczkach. Czując lepką maź tylko upewniłem się w przekonaniu, że Megara mnie pragnie [po pierwsze – reakcja ciała nie jest świadomą reakcją osoby. Po drugie – czy ktoś może mi wyjaśnić, ile erotyzmu i zmysłowości zawiera w sobie słowo „maź”?]. Irytowało mnie jej usilne wołanie o pomoc, lecz miałem świadomość, że gdy wsunę w to boskie ciało swego nabrzmiałego penisa, ta bariera strachu zaniknie [Bariera, która zniknie kiedy wsadzisz w nią swego wielkiego i gorącego nazywa się zupełnie inaczej!]. Staniemy się sobie naprawdę bliscy. Poczułem jak ktoś chwyta mnie za przegub karku [gdzie kark ma przegub?] i z furią zrzuca z Gwiazdy. Opadłem twarzą na skalną posadzkę. Zawistnie spojrzałem na osobę, która śmiała ingerować w relacje moje i Meg. Postarałbym się, aby natręt gorzko tego pożałował, lecz ku memu zdziwieniu dostrzegłem Snape’a. Przyłapanie nas przez Mistrza Eliksirów było zwiastunem kłopotów i szlabanów [oskarżenia o gwałt, wyrzucenia ze szkoły, może nawet pobytu w Azkabanie…] [Co ty, Johnny. Przeczytaliśmy już tyle potterowskich opek, że powinieneś wiedzieć, że Snape lubi gwałcić uczennice bardziej niż jakikolwiek Malfoy. O wiele prawdopodobniejsze więc jest, że teraz odsunie go na bok i zaczną ją posuwać na dwa fronty...].

Jako ulubieniec Snape’a zawsze wymigiwałem się od kar, lecz teraz wiedziałem, że bez szlabanu się nie obędzie, a sowę wyśle jeszcze tego pamiętnego dnia. Me myśli były błędne. Severus ubzdurał sobie, że chciałem zgwałcić Meg [NIEEEEEEEE?]. Prawda była zupełnie inna. Nie dając mi dojść do słowa zapadł wyrok – wydalenie z Hogwartu [hm. Dobrze] [Ekskjuzmi, nie żebym nie pochwalała, ale od kiedy to Snape może sam wywalać uczniów z Hogwartu? Gdyby tak było kanoniczny Harry już w pierwszej klasie stałby się pomocnikiem Hagrida (wersja alternatywna: za kasę po rodzicach wynająłby sobie Dumbledora na godziny, żeby ten go uczył całej wiedzy magicznej jaka sam posiadał)].

Z jednej strony słusznie – nigdy nie chciałem uczęszczać do tej marnej szkoły. Jestem stworzony do większych celów, niż ślęczenie wśród bandy idiotów i półgłówków [„na świecie jest tyle kobiet, które mnie kochają i którym muszę to uświadomić!”]. Z drugiej… to oznaczałoby, że kontakt z Meg znacznie osłabnie lub… całkowicie stracę styczność z Gwiazdą Slytherinu [Czy tylko mnie „Gwiazda Slytherinu” kojarzy się z nazwą klaczy wyścigowej? „Na czoło wysuwa się Gwiazda Slytherinu, za nią łeb w łeb idą Złoty Chłopiec i Cytrynowy Drops!...”]. Zostaje jeszcze kwestia rodziców. Matka jak zwykle zarzucałaby mi nieodpowiednie zachowanie [„synu, jak mogłeś gwałcić dziewczynę czystej krwi? Mało jest mieszańców i szlam?”] [a jednak sama...], ojciec - minister magii [… puściła się z Korneliuszem Knotem!] przejmowałby się plotkami, które okrążyłyby świat czarodziejów znacznie wpływając na ojca reputacje [i składnię jego].

Wstałem [„bo wiedziałem, że i tak będę siedział”?]. Wiedziałem, że bez znaczenia, jakich argumentów użyłbym na własną obronę zostałyby błędnie zrozumiałe [„Mój penis musi znaleźć się w kobiecie co najmniej raz na dwadzieścia cztery godziny, albo dostanę raka!”].

Przechodząc obok Megary nawet nie spojrzałem na jej anielską twarz. Pragnąłem okazać się do końca twardy, nieugięty, dumny [W kontekście tego, co się tu przed chwilą wyprawiało wspomnienie o twardym, nieugiętym i dumnym brzmi jakoś tak...]. Gdybym dostrzegł jej piękne oczy… Nie mógłbym odejść dobrowolnie, wyprowadziliby mnie siłą. Ściągnąłem z siebie płaszcz od Qudittcha i rzuciłem w stronę Megary [Teraz zaczynam się zastanawiać, czy on cokolwiek miał pod tą szatą... „Tak, drogie panie! TO może być... w was!”].

[Cholera! Jak bardzo się przez nią stałem sentymentalny!]

Byłem zły na wszystkich, na siebie, na Megare, na wychowawcę. Przystanąłem na chwilę. Tak trudno było odejść bez Megary. Zacisnąłem powieki i… uroniłem łzę [Pojedynczą!] [Samotną!] [Kryształową!][Nieeeee... Szmaragdową!].
– Nie! Nie! Nie! Nie! Nie! - Usłyszałem rozpaczliwy krzyk Meg. - [„To ja jestem tu zajebista! To moja łza! Profesorzeeee, a on kradnie moje płyny ustrojowe!”] Proszę nie wyrzucać Dracona! – Odwróciłem się za siebie i ujrzałem moją słodką dziewczynkę klęczącą przed Snape’em [… Oo?!] trzymającą się kurczowo jego szaty [A, ok. Dalej dziwne, ale w porównaniu...]. Wrzeszczała jak opętana. Nikły uśmiech przemknął po mej twarzy. Nie myliłem się, co do Gwiazdy Slytherina. Pożądała mnie tak samo jak ja jej [raczej trafił ją Syndrom Sztokholmski…].