23.5 Za Tobą pokopię wszędzie, czyli Emo-Burak kontra Paparazzi

Szanowny Internecie, Drodzy Czytelnicy!

Tak, wciąż męczymy Błaszczykopko. Tak, wciąż jest śmiesznie!

Dzisiejszy odcinek sponsorują: Rzecznik Praw Dziecka, gazeta "Fakt" oraz literki E, M i O.

Będzie wesoły!

Adres blogaska: http://bez-ciebie-nie-ide.blog.onet.pl/
Zanalizowali: Ithil i Johnny Zeitgeist

Rozdział 5

"Zwierzęta w klatkach więzione gdzieś w zoo
wolność widują w swych snach.
Zaś drapieżniki krwi żądne są wciąż;
dziś ten drapieżnik to ja!

I nie do zaspokojenia
żądza w mym ciele się tli.
To jakby ogień piekielny
się wdarł w duszę mi..."[Aha...]

Jakub siedział na tarasie domu babci Felicji w Truskolasach i delektował się samotnością [Samotność z pewnością była smakowita. Ale tak poza tym to DZIECKIEM BYŚ SIĘ ZAJĄŁ GNOJKU JEDEN!].
Od czasu wypadku, cały czas ktoś wpadał w odwiedziny i namawiał go na powrót do gry. Zupełnie nie miał na to ochoty, szybko się irytował a w utrzymaniu równowagi psychicznej nie pomagał mu ból krzyża i kolana, dał się rehabilitować, ale tylko dlatego, że specjaliści pogrozili mu częściowym kalectwem [To brzmi jakby specjaliści byli gotowi wywołać u niego to kalectwo, jeśli się nie zgodzi] [Przede wszystkim brzmi tak, jakby robił im łaskę, że się pozwala przywracać do zdrowia]. Czuł się jak okręt widmo, którym bawi się ocean, chce pochłonąć, ale zaraz wypluwa [Przepraszam, co?] [Czuł się jak *sprawdza swoją nerdowską bazę danych* Latający Holender z „Piratów z Karaibów"...] [Ale to wcale nie jest typowe przedstawienie okrętów widmo!] [Ale tylko to]. Nie nadawał się do niczego.
Upił zimnego drinka i wyciągnął nogę na balustradzie, gdzieś w kieszeni odnalazła się zapomniana paczka papierosów [O, Świetnie, jeszcze papierosy pali. Czy pan Błaszczykowski zamierza zrobić COŚ JESZCZE żeby pogorszyć swoją formę czy to kres jego kreatywności?] [Może na złość kadrze odmrozi sobie uszy?]. Odpalił od świeczki na stoliku i zaciągnął się dymem. Od czasu wypadku minęło osiem miesięcy, pięć miesięcy leżenia w łóżku i trzy rehabilitacji, która dawała znakomite wyniki. Gdyby chciał mógłby myśleć o powrocie do klubu i reprezentacji.
Koniec kwietnia był dość ciepły, wiatr z zachodu przyniósł zapach ogniska, kilka domów dalej sąsiedzi rozpalili ognisko [Niesamowite. Pachniało ogniskiem gdyż... płonęło ognisko! Cóż za zaskoczenie!]. Babcia wyjechała z małą do kuzynki w Częstochowie, brat był na wyjeździe z Rakowem.
Nagle coś w zaroślach zaszeleściło i kątem oka zauważył błysk. Od czasu wypadku miał jakby lepszy słuch,nocami przesiadywał na tarasie i oglądał gwiazdy a gdy kładł się spać, to byle poruszenie wybudzało go ze snu.

Czasami śniła mu się Anita w objęciach Ronaldo a potem błysk świateł i jego ciało wyrzucane w powietrze przez siłę uderzenia.

Błysk pojawił się powtórnie, tym razem w chwili gdy zaciągał się dymem.

- Kto tu jest?- Kuba zerwał się z krzesła i wbiegł na kamienne schodki prowadzące z tarasu do ogródku. Zniknął w zaroślach, po chwili wracając z szarpiącym się krępym jegomościem z wielkim aparatem fotograficznym [który zapewne nie uciekł z jakiegoś bardzo ważnego powodu].

- To jest atak na niezależne media!- pisnął paparazzi, wyrywając się ze stalowego uścisku Błaszczykowskiego. [To jest wtargnięcie na posesję. Dłuży obiektyw sobie kup, nie będziesz się musiał tak skradać...]

- Oddaj mi k***a ten aparat!- oczy Kuby zalśniły złowieszczo.- Ale pan dasz po dobroci, albo obiję ci ten wstrętny ryj!

- Nie oddam!- paparazzo [„paparazzo” i „paparazzi” to nie synonimy. Jedno to liczba pojedyncza, a drugie – mnoga!] wyswobodził rękę i strzelił Kubę w twarz [oO Czyżby nigdy nie słyszał o czymś takim jak „obdukcja” i „oskarżyciel”?], na co ten w ataku furii oddał mu dwa razy silniej, z rozpędu zakręcił nim jak frygą i wrzucił do oczka wodnego [Łał, nieźle jak na gościa po złamaniu miednicy. Nawet jeśli czasu minęło już dużo, aŁtorka sama przyznaje, że nie przykładał się do rehabilitacji, a po pięciu miesiącach bez ćwiczeń masa mięśniowa też mu raczej magicznie nie przyrosła...]. Aparat wpadł w żywopłot otaczający bajorko.
W tym momencie zza bramki niczym z karabinu wystrzeliła serial fleszy autorstwa innego paparazzi. Kuba już miał reagować, ale rozpędzony wściekłością potknął się o czołgającego się paparazzo numer jeden i wyleciał na trawę jak długi.
Fotograf korzystając z niemocy piłkarza, długim susem wleciał w żywopłot porwał aparat i przy pomocy kolegi wybiegł na ścieżkę.

- Sukinsyny…- Błaszczykowski gramolił się na nogi, ale wypite drinki przestały go znieczulać [na mocy imperatywu blogaskowej dramy] a oszałamiający ból, prawie rozerwał mu kręgosłup [Pytanie – skoro tak go boli, to czemu nie bierze tabletek przeciwbólowych? A jeśli bierze, to czemu pije alkohol i jest takim niesamowitym, autodestruktywnym, zapominającym o swoim dwuletnim dziecku kretynem?]. Chwiejąc się odnalazł wejście do domu [brzmi, jakby był to tytaniczny wysiłek. Czyżby tych drinków było aż tyle?] i padł na kanapę w salonie, powalony niemocą. Krew z rozbitej wargi spływała na podłogę tworząc szkarłatne plamy na kremowym dywanie [1. Jak sobie rozwalił wargę? O trawnik? O rękę fotografa na policzku? Czy pękła z wysiłku? 2. NORMALNA osoba starałaby się krwawić na jakąś łatwo zmywalną powierzchnię, a nie na dywan].

Tak zastała go babcia Felicja, która tknięta przeczuciem przyjechała wcześniej, zostawiając małą u żony drugiego syna [a nie mogła przyjechać z Oliwią bo jeszcze Kuba przypomniałby sobie, że ma dziecko i co byśmy wtedy zrobili?].

- Kuba?!- dotknęła włosów wnuka, w których były jeszcze odłamane gałązki z żywopłotu. – Co się stało?- zapytała z troską w oczach. Dlaczego leżysz tutaj ? Ty krwawisz?- wskazała na zakrzepniętą krew na jego górnej wardze.

- Nie[, piłem sok wiśniowy] będę o tym rozmawiał.- uniósł się z kanapy i wszedł na górę do swojego pokoju. [Ale z tego Alternatywnego Błaszczykowskiego burak. Mam nadzieję, że temu prawdziwemu dojrzałość nie zatrzymała się na piętnastym roku życia...]

- Kiedyś będziesz musiał zmierzyć się z demonami, które cię wykańczają, synku.- odpowiedziała.

- Nic nie muszę! Ten demon to ja!- odkrzyknął w nagłym przypływie furii. Potrzebował ukojenia, musiał zamknąć się w swoim pokoju. Sam! [Crawling in myyyy skiiiiin!]